دنیا

به تنهایی گرفتارند مشتی بی پناه اینجا

          مسافرخانه ی رنج است یا تبعیدگاه اینجا

غرض رنجیدن ما بود، از دنیا که حاصل شد

      مکن ای زندگی عمر مرا دیگر تباه اینجا

برای چرحش این آسیاب کهنه ی دل سنگ

     به خون خویش می غلتند خلقی بی گناه اینجا

نشان خانه ی خود را در این صحرای سردرگم

     بپرس از کاروان هایی که گم کردند راه اینجا

اگر شادی سراغ از من بگیرد جای حیرت نیست

    نشان می جوید از من تا نیاید اشتباه اینجا

تو زیبایی و زیبایی در اینجا کم گناهی نیست

       هزاران سنگ خواهد خورد در مرداب، ماه اینجا

                             فاضل نظری

 

 

واحه ای در لحظه

به سراغ من اگر می آیید،

 

پشت هیچستانم.

 

پشت هیچستان جایی است.

 

پشت هیچستان، رگ های هوا، پر قاصدهایی است

 

که خبر می آرند، از گل واشده ی دورترین بوته ی خاک.

 

روی شن ها هم، نقش های سم اسبان سواران ظریفی است که صبح

 

به سرِ تپه ی معراج شقایق رفتند.

 

پشت هیچستان، چتر خواهش باز است:

 

تا نسیم عطشی در بن برگی بدود،

 

زنگ باران به صدا درمی آید.

 

آدم اینجا تنهاست

 

و در این تنهایی، سایه ی نارونی تا ابدیت جاری است.

 

به سراغ من اگر می آیید،

 

نرم و آهسته بیایید، مبادا که ترک بردارد

 

چینی نازک تنهایی من.

 

                                                              واحه ای در لحظه، سهراب سپهری

 

 

سرآغاز

ای نام تو بهترین سرآغاز                  بی‌نام تو نامه کی کنم باز

ای یاد تو مونس روانم                     جز نام تو نیست بر زبانم

ای کار گشای هر چه هستند               نام تو کلید هر چه بستند

ای هیچ خطی نگشته ز اول               بی‌حجت نام تو مسجل

ای هست کن اساس هستی                 کوته ز درت دراز دستی

ای خطبه تو تبارک الله                     فیض تو همیشه بارک الله

ای هفت عروس نه عماری                بر درگه تو به پرده داری....

 

ادامه نوشته