این صفت اعم از اظهار عیوب مردم است زیرا راز می تواند از عیوب باشد یا نباشد لیکن حدّ افشای آن موجب ایذا و اهانت به حقّ دوستان یا غیر ایشان است و این عمل در شرع مذموم است و صاحب آن نزد عقل معاتب و مَلوم  می باشد. از حضرت پیغمبر (ص) روایت شده: « نقلی که میان دو نفر گذشت میان شما امانت است.» و وارد شده است که: « از جمله خباثت ها آن است که سرّ برادر خود را فاش کنی.»

عبدالله سنان به حضرت امام جعفرصادق(ع) عرض کرد: « رسیده است که عورت مومن بر مومن حرام است. فرمود: بلی! عرض کردم: مراد عورتین اوست؟ فرمود: نه چنین است بلکه فاش کردنِ سرّ اوست.»

ضدّ این عمل که نگهداریِ راز و کتمانِ اسرار می باشد از افعال محموده و نتیجه ی قوّت نفْس و شهامت آن است.

به پیر میکده گفتم که چیست راه نجات؟         بداد جام مِی و گفت: راز پوشیدن